Een beetje een onaardige titel, maar ik werd er de laatste weken weer regelmatig aan herinnerd. Die stomme handwerkjuffen van vroeger, die zeiden dat ik er nooit wat van ging bakken.
Nou, die kan ik nu zeker een koekje van eigen deeg geven!
Die stomme handwerkjuffen van vroeger
Ken je het vak nog? Handenarbeid? Ik ben geboren in 1987, dus rond 1991 ging ik naar de basisschool. De volle jaren ’90 ging ik van de kleuterklas naar groep 8. En in die tijd kreeg je handenarbeid, maar wel gescheiden. Ik weet niet of dit kwam door de christelijke school waar ik zat of dat dit in die tijd nog erg gebruikelijk was.
Maar de meisjes gingen haken, breien, borduren en naaien, de jongens gingen timmeren en zagen. Tenminste, dat denk ik, ik was er bij de jongens nooit bij en ik heb het ze nooit gevraagd.
Op onze school zaten vele culturen en veel meiden waren al heel handig met het handwerken. Ik herinner me nog een meisje uit Afghanistan die hele kleden kon knopen. Wat een bewondering had ik voor haar.
Dat wilde ik ook wel! Maar, bij het begin beginnen zei de juf. Ik had al wat breien en haken geleerd van mijn moeder, dus ik vond dat ik dat prima kon. Laat maar zien, zei de juf.
Maar dat was toch niet zo makkelijk als ik dacht. Mijn moeder liet het veel zien en ik zag haar met mijn oma en tantes veel handwerken. Maar zelf had ik nog niet veel geoefend. En mijn eigen moeder kon het me ook moeilijk leren, zoals ik het nu ook moeilijk kan leren aan mijn eigen dochter.
Ik moest van de juf eerst lapjes borduren en proeflapjes breien en haken. Nu weet ik dat ik ADHD heb, maar toen wist niemand dat en had ook niemand daar een boodschap aan. Meisjes waren rustig en geduldig en anders ging je maar buiten spelen.
Ik ging dapper van start, maar ik werkte niet heel precies. En dan moet je het over doen, vond de juf. Eerst een net werkje af maken, dan komt de volgende stap.
Ik kan er nu nog van huilen als ik daaraan terug denk. De mevrouw was veel te streng voor zo’n gevoelig meisje als ik. Al had ze wat betreft de techniek natuurlijk wel gelijk. En als je ervan moest huilen, ging je maar wat anders doen. Die stomme handwerkjuffen van vroeger. Dus zo gooide ik de werkjes in de hoek en zei iedereen: kind, jij hebt vast andere talenten, maar dat handwerken wordt niks.
Het zat me echt in het bloed, dus dit raakte me enorm. En jarenlang heb ik het handwerken niet aangeraakt.
Hoe ben ik dan toch weer begonnen?
Pas veel later, in 2013, kwam ik alleen te staan en zat ik nog avonden zonder smartphone op de bank naar de televisie te staren. Dat vond ik niks aan. En de deur uit is lastig met een kindje op bed.
En zo haakte ik sleutelhangers, knuffeltjes en vestjes, die nu absoluut niet meer door mijn kwaliteitsoordeel zouden komen. Maar toen was het een hele prestatie!
En wat er daarna gebeurde is natuurlijk geschiedenis. Ik maakte een sjaal voor mezelf, de skull shawl, en die ging in grote getalen de deur uit!
Ik heb geen contact meer met de handwerkjuffen van vroeger, wie weet leven ze zelfs al niet meer. Maar wat zou ik ze graag laten weten dat ik nu een winkel heb waarmee ik haak op bestelling! Ik geloof niet dat ze dat gaan geloven!
Hoe kwam ik hier zo op?
Het ergste vind ik dus dat mijn generatie heel vaak met deze ervaringen te maken hebben gehad. Als ik vraag of iemand kan haken of het zou willen leren, hoor ik altijd dat men van jongs af aan al heeft gehoord dat ze het toch niet kunnen. En daarom doen ze het maar niet.
Die stomme handwerkjuffen van vroeger; dit is dus helemaal niet nodig!
Maar als ik het kan, kan jij het ook! En ik heb er nu de perfecte manieren voor, met keuze wat het best bij jou past. Omdat ik zelf ook weer helemaal opnieuw moest beginnen, weet ik wat voor mij werkte om het toch te leren.
Geen ingewikkelde YouTube video’s, maar pakketten waarmee je meteen iets leuks maakt, of een E-book, of 1 op 1 lessen. Doe je ook mee?
